HATIRLAR MISIN?

                                                      2003 yılı Babalar günü hediyesi

                                                     -Babişkoma hediye

                    

Hasta olduğum zamanları hatırlarmısın babacım

Yemek yemek istemeyişimi

Sofra bezini kaldırır beni çağırırdın

                  Hatırına bir iki kaşık alırdım yemekten

Artık soran yok hasta olduğumda

           Yemek  yermisin diye?

Zaten hasta mısın diye soran da yok.

Peki  tatillerden  bana çanta dolusu kitap

               getirişini hatırlar mısın?

   Nasıl mutlu olurdum

 Artık kendi kitaplarımı kendim alıyorum

Kendi kitaplığımı kuruyorum

                   tahminimden  de hızlı ilerliyor

    Her zamanki gibi önce alıyor,bekletiyor

                okuyor ve arşivliyorum

  Düşündükçe anlıyorum, yaşadıklarımın ne mühim

                                                                      olduğunu

 Çicekleri  budayışımı  hatırlar mısın?

 Her seferinde sana özenir

Çırılçıplak bırakırdım çiceklerimizi

                                     sen de kızardın.

Saksıya menekşe dikmiştim

Sen seversin ,büyüdü mü?

Bayramları hatırlar mısın

Senin tıraş sonrası  yumuşacık halini

     Canım yanaklarını,kokunu

Küçüklüğümü  anımsıyorum

            mekik çekerdik seninle

Bir eline Yalçın’ı bir eline beni alır kaldırırdın sen

                    Mutlu olurduk.

O zamanlar mutlu olmak ne kolaymış

Spora seninle başlamıştım

              şimdi hiç belli etmesem de

              senin emeğin harika bir vücudum var

Günlerce hasta da yatsam yıkılmıyorum

Yaşamın içinde verdiğin ,minicik

      o an  için kırıcı sonrası için

      büyük olan dersleri hatırlıyorum.

Aile dostlarından birinin evindeydik

Kızı  sporcuydu ,madalya almıştı

         ve ben takmak istemiştim

   Sen ,”Hayır demiştin takmasın,kendi kazanmadan

                              takmasın”

    Takmamıştım ama kırılmıştım da

Sonra bisiklet yarışmasında ikinci olup

               kendi madalyamı alıcaktım

Doğruydu kendi  emeğimin tadının hep başka

               olduğunu söylemiştin bana

  Haklıydın

İlk evimizi  hatırlıyorum

  balkonu  çicek doluydu menekşeler,saksılar

           mevsiminde değişen topraklar

Annemle aşkınızı ve umutlarınızı görürdüm o balkonda

             ikinizde  küçüktünüz

            ama yaşamınız kocamandı o zaman

Sonra  umutlarınız alıcaktı yaşam

              Çaktırmadan ama gayet belirgin

Şimdi  yeniden  Aşkı görüyorum ,umudu

                 Yıllar sonra ama net

Mutluyum ,gönül bahçeniz çiceklenmiş

      dilerim  hiç soldurmazsınız.

Umudu korumak en zoruymuş babacım

Yaşama amaç bulmak

Zor  zamandan ölümden korkuna sebep olmasını

                                                                              dilemek 

Büyüdükçe anlıyorum

Kimsenin umurunda degil verilen emek

Mutluluk  insanın özünde ,o ödülün en iyisini  verseler kar etmiyor

Ne yaşamak

Ne her sabah başka bakmak gökyüzüne

Ne yürüdüğün toprak

Ne okuduğun kitaplar

Ne de yaşadığın gün

Hiç biri kar etmiyor

Bir ölsem diyor insan

Ne var ki yaşama sebep

Hep emek mi verir insan

                    Bir an durup sevinmez mi

                   Oh demez mi

Öyleyse niye yaşıyor insan ,

 Nereye kadar ,ne için

Biraz erken yoruldum ama yoruldum

Yoruldukça daha iyi anlıyorum seni

Hep derdin sofraya bu kadar  şey çıkarmayın diye

Haklıydın ama ben anlamazdım

Biri olmasa ,öteki diğerine katık olur derdin

Anlıyorum hem de çok iyi anlıyorum şimdi

   Yedigim de belli

Yiyemedigim de

Yurt yarı açlık zaten

Ama alıştım buna da alıştım

Açlık hiç bir şey  ruhu tok olmalı insanın

Okuldan yüzün asık gelirdin

Kızardım suskunluğuna,  küserdim

Anlamazdım neden bu dinginliğin

Anlıyorum şimdi

Dost dediklerin düşman çıkıp

                    İlk kötü lafını eden olunca

                         sen sırtını döndügün vakit

                          üzülüyormuş insan

Yaşam hakettiginden azını verince

                     Ve baktığın yüzler koyuna benzeyince

Olmuyormuş bunun adı yaşamak

                ve bunun adı mutluluk degilmiş zaten

Biz aza  sevinenlerden olamadık

Elalem sevdiğini anlattı mutlu oldu

Ben olamadım

Başımı  çevirdiğim dünya güzel gelmedikçe bana

                     Mutlu olamayacağımı da biliyorum

Yerdeki bir izmarit, neden ilgilendiriyor,

                       bilmesemde beni

Alıp çöpe attıkça ,mutlu olduğumu biliyorum

Ağaçlandırdıkça kıraç topragı

                    ve

              Bir kalem aldıkça fakir çocuğa

                                 mutlu oluyorum ben

    varsın anlamasın elalem

Ben anlıyorum ,sen anlıyorsun

Piknik yaptığımız yerdeki çöpleri toplardım

Arabanın bagajına koymama izin verirdin

                                  mutlu olurdum

İlk çöpün önünde  dururdun, atardık

Pek iyi bir çocuk olduğumu düşünmesem de

 Beni daima destekleyen bir babam olduğu için

                                       şanslı olduğuma eminim

Seni çok seviyorum ,iyi ki varsın

Babalar günün kutlu olsun

                                      Canım babacım

                               Burçin ÖZÇELİK 11/06/2003  23:05/SİVAS-YURT