ANAVATAN

İnsanın anavatanı, çocukluğudur.

Yapılan araştırmalar gösteriyor ki, içindeki çocuğu fark edip yükselttiğinde yüceliyorsun. Aynaya bakıp kendine iyi ki bu bedendeyim dediğinde yüceliyorsun. İyi ki kadının(erkeğim), iyi ki anneyim(babayım) eşim dediğinde, iyi ki insanım dediğinde yüceliyorsun.

Senin de anavatanın çocukluğun

Yeterince koşmuş, gülmüş, dondurma yemiş, eğer kırgınların varsa onarabilmiş olmanı diliyorum.

**

Ben bir anneanne bir pamuk dede hatırlarım çocukluğumda, oyun oynayan Mustafa dedem, mis kokulu dedecim.

Anneannemin dokuma tezgahı vardı kılım dokurdu, Dedem  ipin sarıldığı tahtalardan  Kızılderili çadırı yapardı bana .Karnım ağrırdı ninni söylerdi ovardı, dokunmak  çocukluğumun bu döneminde  içimdeki minicik kız çocuğunu mutlu ederdi.

Çok sonra anladım kı annelik ,babalık öğretebilmek değil onunla birlikte oyun oynayabilmek, gülebilmek, çocuğun hikâyesine dâhil olabilmek.

Sonrasında pembe hikâyemin bittiği kızan ,bilen, eleştiren büyükler hatırlarım.

*

Benim anavatanım evinin dışını beyaz kireçle boyayan, ağzından tek kötü söz duymadığım, eşiyle sabahın beşinde yufka çeviren Emine(Ayşe) annemdir. Hayatımdaki en naif kadın olduğunu hatırlıyorum.

 Ne zaman Karaman’a gitsem ve Leblebici Değirmeni Sokağı’na girsem ahşap kapıyı açıp üç basamak merdiven insem ,uzun bahçede turuncu mor  çiçeklerin önünden yürür  ahşap evin bana mutluluk veren kokusunu alırım  burnuma. Masum sıcak ekmek kokusu gibi.

Benim anavatanım onlar oldular

Beni doğuran annem babam da güzel insanlar ,çalışmışlar koşmacaları olmuş. Lakın konu anavatan olunca ,şükran ve sevgilerimi ilettiğim insanları yazmak istedim.

İnsan olmaktan duyduğum gururdur  çocukluğum.

Ruhunun anavatanını bulmanı diyorum.

Emine Burçin ÖZÇELİK TORUN

Bana yazın lütfen fikir ve önerilerinizi         eb.ozcelik@gmail.com